АНОНС: 20 ноября в 17.30 в зале искусств центральной библиотеки им.В.Маяковского состоится юбилейный вечер члена Союза писателей Республики Беларусь, поэтессы, самодеятельного композитора, участника народного литературно-музыкального коллектива "Крылья" Тамары Толкачевой "Стихов стремительный полёт". |
Наваполацкая паэтэса Тамара Талкачова 13 лістапада ў сваім жыцці адзначае чарговы юбілей, які афарбаваны плённымі поспехамі на літаратурнай ніве і ў развіцці сучаснай эстраднай беларускай песні.
Імя Тамары Талкачовай добра вядома не толькі на Полацкай зямлі. Яго гучанне набірае моц на прасторах усёй рэспублікі праз песні, якія Тамара стварае гарачым сэрцам і вялікай любоўю да роднага краю:
Зноў да струнаў душы
Дакранаецца сэрца,
І мелодыя льецца
На свет.
Нараджаецца песня жыцця
І здаецца,
Напаўняецца шчасцем
Сусвет.
Дзякуючы песеннай лірыцы Тамары Талкачовай і музыцы вядомага кампазітара Беларусі Ізмаіла Капланава на рэспубліканскай сцэне з’явіліся прыгожыя і змястоўныя песні. Іх з вялікім задавальненнем выконваюць папулярныя зоркі беларускай эстрады Нэлі Багуслаўская, Ізмаіл Капланаў, Ірына Дарафеева, Анатоль Ярмоленка, Алена Шведава і іншыя. Так, песня "Моя Белая Русь" (словы Т. Талкачова, музыка І. Капланаў) у выкананні Ірыны Дарафеевай часта ўпрыгожвае канцэртныя пляцоўкі: на плошчы Незалежнасці горада Мінска, ля Мірскага замку, на свяце славянскай пісьменнасці ў горадзе Шклове...
Рэспубліканскі фестываль-кірмаш "Дажынкі – 2007" у горадзе Рэчыца быў адкрыты новай песняй Тамары Талкачовай і Ізмаіла Капланава "Родимая земля". Песню выконвалі Анатоль Ярмоленка, Алеся і ансамбль "Сябры". Ужо ў другі раз песні гэтых аўтараў былі ўключаны ў праграму "Славянского базара в Витебске".
Часта можна пачуць іх песні на Беларускім радыё і рэспубліканскім тэлебачанні. На жаль, не заўсёды ў фармаце музычных праграм называюць аўтараў песень, большую славу атрымліваюць іх выканаўцы.
Да многіх сваіх вершаў Тамара Талкачова сама напісала музыку. У яе гэта добра атрымліваецца, нягледзячы на тое, што яна не мае музычнай адукацыі – самадзейны кампазітар. Многія аўтарскія песні Тамары былі адзначаны дыпломамі, прэміямі. Хочацца нагадаць песню "Калыска Бацькаўшчыны", якую Тамара Іванаўна прысвяціла славутаму старажытнаму гораду Полацку. Вось некалькі радкоў:
Грэе мне сэрца родны куточак –
Полацкая зямля,
І для мяне месца болей святога
Ва ўсім Сусвеце няма.
У двух гарадах Полатчыны таксама можна пачуць песні Тамары Талкачовай ў выкананні мясцовых зорак. Што нараджаецца раней у яе творчай душы: песня альбо верш? Тамара Іванаўна адказвае, што гэта часцей бывае адначасова. З ёю можна пагадзіцца, таму што паэзія Тамары меладычная і ласкавая, як сама матчына мова.
Літаратурную творчасць Тамары Талкачовай складаюць чатырнаццаць паэтычных зборнікаў, з якіх трынаццаць выдадзена на правах рукапісу, а апошняя кніга "На сцежках жыцця" выйшла ў Віцебскай абласной тыпаграфіі. Аўтар рыхтуе да друку новую кнігу.
Значнай падзеяй гэтага года ў творчым жыцці паэтэсы стала прыняцце яе ў Саюз пісьменнікаў Рэспублікі Беларусь. Трэба адзначыць, што амаль пяць гадоў яна з’яўляецца удзельнікам Наваполацкага народнага літаратурна-музычнага аб’яднання "Крылы", дзе неаднаразова прайшлі яе творчыя вечарыны, аўтарскія сустрэчы, прэзентацыі кніг на розныя аудыторыі. Меў месца літаратурна-музычны марафон па творчасці паэтэсы. А наперадзе – юбілейны вечар, на які збяруцца прыхільнікі таленту шчырага чалавека і прыгожай жанчыны, імя якой – Тамара Талкачова.
З юбілеем, дарагая Тамара Іванаўна! Здароўя і поспехаў Вам!
Прапануем пазнаёміцца з восеньскай палітрай Тамары Талкачовай, якую складаюць вершы паэтэсы пра яе любімую пару года.
Галіна Сташкевіч, кіраўнік наваполацкіх "Крылаў".
ВОСЕНЬСКАЯ ПАЛІТРА ТАМАРЫ ТАЛКАЧОВАЙ
* * *
Мне лёс падараваў такую восень,
Якую сэрца ўжо даўно чакае.
Усё цвіце і свеціцца навокал,
І недзе побач скрыпачка іграе...
А музыка – ратунак чалавеку.
Яна хвалюе, лашчыць і лагодзіць.
І боль, што раз’ядаў душу спрадвеку,
Паціху назаўсёды адыходзіць.
* * *
Гуляе завея
з пажоўклай лістоты.
Іду, ні аб чым
не хвалююся.
Я нават і думаць
не маю ахвоты,
Адно –
прыгажосцю любуюся!
А лісце ўсё кружыць,
а лісце ўсё кружыць...
Пагляд да яго
прыкаваны.
І сэрца, між волі,
па лецейку тужыць,
Па днях,
што дарма змарнаваны.
* * *
Восень зноў кранае сэрца
Залацістаю лістотай…
Зазірні ты ў маё сэрца,
Ахіні мяне пяшчотай.
Зазірні ты ў мае вочы
Так, каб скруха адступіла.
Ахіні мяне пяшчотай,
Каб дарэмна не тужыла.
Зазірні ты ў вочы,
Растапі ільдзінку ў сэрцы,
Каб ад смутку, ды самоты
Не прыйшлося мне памерці.
Зазірні ты ў мае вочы –
І ўжо гэтага даволі,
Каб убачыць, што шчаслівай
Не была такой ніколі,
Што пяшчотай на пяшчоту
Адказаць у іх патрэба.
Зазірні ты ў мае вочы –
І нічога больш не трэба.
* * *
Буяюць ля хаты вяргіні,
Махрацца вясёлкаю астры,
Павоі ўзняліся ў вышыні,
Нібыта ў палацах пілястры.
Ды гэтая пышная квецень –
Штрышок развітальны прыроды
Ці мо напамінак аб леце?
Пусцеюць сады і гароды...
І птушкі сабраліся ў вырай,
І лісцейка з дрэў ападае.
І восень, з усмешкаю шчырай,
Апошнім цяплом нас вітае.
* * *
Восень ціха вальсуе
З маёй адзінотай
Пад акорды няўцешнай
Жураўлінай тугі.
Ахінаючы сэрца
Нясцерпнай самотай,
Запаўняе трывогай
Душы берагі.
І пякучая горыч
Пары развітальнай,
І гаючая слодыч
Загадкавых дзён –
Раствараюцца ў моры
І гукаў, і фарбаў,
І ляцяць светлай мрояй
Вятрам наўздагон.
* * *
Бурштынам яркім
восень разлілася,
Хоць у душы маёй
буяе бэз.
Ды музыка
(адкуль яна ўзялася?!)
Даруе развітальны
паланез.
Ляцяць у бездань вечнасці
хвілінкі...
Паўсюль шугае
восеньскі пажар,
І летуценна кружаць
павуцінкі,
Кранаючы пяшчотна
вейкі, твар.
І той пажар
і паланеза гукі,
І залатых манетак
перазвон,
Што мне бярозка сыпле
прама ў рукі –
Нібыта казка,
ці чароўны сон.
* * *
Кляновым пажарам
палае, гарыць наваколле.
Пара залатая настала –
за вокнамі восень.
Балюе, святкуе,
адчуўшы свой час і раздолле,
І ціха люляе
нябёсаў празрыстую просінь.
Такой прыгажосці
даўно ўжо не бачыла вока!..
У колернай гаме –
чырвоны, аранжавы, жоўты...
І недзе ў вышынях,
далёка, далёка, далёка,
Яднаюцца ноткі
натхнення майго і самоты.
* * *
Іду паціху паркам… Пад нагамі
Пушысты, жоўты з чырванню, дыван.
Навокал дрэвы стромкія радамі,
А ў небе птушак доўгі караван.
Захоплена зноў восеньскім настроем,
Каторы раз ужо, каторы год…
І думкі, як і лісьце, кружаць роем,
Заводзячы ўспамінаў карагод.
Суладна ўсё, спакойна і камфортна
(А можа й быць і начай не магло?)
І на душы надзіва бесклапотна,
Утульна, адным словам, – адлягло.
Забыліся штодзённыя турботы,
Забіліся трывогі ў дальні кут,
Пяшчоцяць павуцінкі адзіноты…
Як хораша, як лёгка сэрцу тут!
Іду паціху паркам… Пад нагамі
Пушысты, жоўты з чырванню, дыван.
Навокал дрэвы стромкія радамі,
А ў небе птушак доўгі караван.