Восеньская палітра Тамары Талкачовай

Наваполацкая паэтэса Тамара Талкачова 13 лістапада ў сваім жыцці адзначае чарговы юбілей, які афарбаваны плённымі поспехамі на літаратурнай ніве і ў развіцці сучаснай эстраднай беларускай песні. Імя Тамары Талкачовай добра вядома не толькі на Полацкай зямлі. Яго гучанне набірае моц на прасторах усёй рэспублікі праз песні, якія Тамара стварае гарачым сэрцам і вялікай любоўю да роднага краю >>

АНОНС: 20 ноября в 17.30 в зале искусств центральной библиотеки им.В.Маяковского состоится юбилейный вечер члена Союза писателей Республики Беларусь, поэтессы, самодеятельного композитора, участника народного литературно-музыкального коллектива "Крылья" Тамары Толкачевой "Стихов стремительный полёт".

Імя Тамары Талкачовай добра вядома не толькі на Полацкай зямлі. Яго гучанне набірае моц на прасторах усёй рэспублікі праз песні, якія Тамара стварае гарачым сэрцам і вялікай любоўю да роднага краю:

Зноў да струнаў душы

Дакранаецца сэрца,

І мелодыя льецца

На свет.

Нараджаецца песня жыцця

І здаецца,

Напаўняецца шчасцем

Сусвет.

Дзякуючы песеннай лірыцы Тамары Талкачовай і музыцы вядомага кампазітара Беларусі Ізмаіла Капланава на рэспубліканскай сцэне з’явіліся прыгожыя і змястоўныя песні. Іх з вялікім задавальненнем выконваюць папулярныя зоркі беларускай эстрады Нэлі Багуслаўская, Ізмаіл Капланаў, Ірына Дарафеева, Анатоль Ярмоленка, Алена Шведава і іншыя. Так, песня "Моя Белая Русь" (словы Т. Талкачова, музыка І. Капланаў) у выкананні Ірыны Дарафеевай часта ўпрыгожвае канцэртныя пляцоўкі: на плошчы Незалежнасці горада Мінска, ля Мірскага замку, на свяце славянскай пісьменнасці ў горадзе Шклове...

Рэспубліканскі фестываль-кірмаш "Дажынкі – 2007" у горадзе Рэчыца быў адкрыты новай песняй Тамары Талкачовай і Ізмаіла Капланава "Родимая земля". Песню выконвалі Анатоль Ярмоленка, Алеся і ансамбль "Сябры". Ужо ў другі раз песні гэтых аўтараў былі ўключаны ў праграму "Славянского базара в Витебске".

Часта можна пачуць іх песні на Беларускім радыё і рэспубліканскім тэлебачанні. На жаль, не заўсёды ў фармаце музычных праграм называюць аўтараў песень, большую славу атрымліваюць іх выканаўцы.

Да многіх сваіх вершаў Тамара Талкачова сама напісала музыку. У яе гэта добра атрымліваецца, нягледзячы на тое, што яна не мае музычнай адукацыі – самадзейны кампазітар. Многія аўтарскія песні Тамары былі адзначаны дыпломамі, прэміямі. Хочацца нагадаць песню "Калыска Бацькаўшчыны", якую Тамара Іванаўна прысвяціла славутаму старажытнаму гораду Полацку. Вось некалькі радкоў:

Грэе мне сэрца родны куточак –

Полацкая зямля,

І для мяне месца болей святога

Ва ўсім Сусвеце няма.

У двух гарадах Полатчыны таксама можна пачуць песні Тамары Талкачовай ў выкананні мясцовых зорак. Што нараджаецца раней у яе творчай душы: песня альбо верш? Тамара Іванаўна адказвае, што гэта часцей бывае адначасова. З ёю можна пагадзіцца, таму што паэзія Тамары меладычная і ласкавая, як сама матчына мова.

Літаратурную творчасць Тамары Талкачовай складаюць чатырнаццаць паэтычных зборнікаў, з якіх трынаццаць выдадзена на правах рукапісу, а апошняя кніга "На сцежках жыцця" выйшла ў Віцебскай абласной тыпаграфіі. Аўтар рыхтуе да друку новую кнігу.

Значнай падзеяй гэтага года ў творчым жыцці паэтэсы стала прыняцце яе ў Саюз пісьменнікаў Рэспублікі Беларусь. Трэба адзначыць, што амаль пяць гадоў яна з’яўляецца удзельнікам Наваполацкага народнага літаратурна-музычнага аб’яднання "Крылы", дзе неаднаразова прайшлі яе творчыя вечарыны, аўтарскія сустрэчы, прэзентацыі кніг на розныя аудыторыі. Меў месца літаратурна-музычны марафон па творчасці паэтэсы. А наперадзе – юбілейны вечар, на які збяруцца прыхільнікі таленту шчырага чалавека і прыгожай жанчыны, імя якой – Тамара Талкачова.

З юбілеем, дарагая Тамара Іванаўна! Здароўя і поспехаў Вам!

Прапануем пазнаёміцца з восеньскай палітрай Тамары Талкачовай, якую складаюць вершы паэтэсы пра яе любімую пару года.

Галіна Сташкевіч, кіраўнік наваполацкіх "Крылаў".

ВОСЕНЬСКАЯ ПАЛІТРА ТАМАРЫ ТАЛКАЧОВАЙ

* * *

Мне лёс падараваў такую восень,

Якую сэрца ўжо даўно чакае.

Усё цвіце і свеціцца навокал,

І недзе побач скрыпачка іграе...

А музыка – ратунак чалавеку.

Яна хвалюе, лашчыць і лагодзіць.

І боль, што раз’ядаў душу спрадвеку,

Паціху назаўсёды адыходзіць.

* * *

Гуляе завея

з пажоўклай лістоты.

Іду, ні аб чым

не хвалююся.

Я нават і думаць

не маю ахвоты,

Адно –

прыгажосцю любуюся!

А лісце ўсё кружыць,

а лісце ўсё кружыць...

Пагляд да яго

прыкаваны.

І сэрца, між волі,

па лецейку тужыць,

Па днях,

што дарма змарнаваны.

* * *

Восень зноў кранае сэрца

Залацістаю лістотай…

Зазірні ты ў маё сэрца,

Ахіні мяне пяшчотай.

Зазірні ты ў мае вочы

Так, каб скруха адступіла.

Ахіні мяне пяшчотай,

Каб дарэмна не тужыла.

Зазірні ты ў вочы,

Растапі ільдзінку ў сэрцы,

Каб ад смутку, ды самоты

Не прыйшлося мне памерці.

Зазірні ты ў мае вочы –

І ўжо гэтага даволі,

Каб убачыць, што шчаслівай

Не была такой ніколі,

Што пяшчотай на пяшчоту

Адказаць у іх патрэба.

Зазірні ты ў мае вочы –

І нічога больш не трэба.

* * *

Буяюць ля хаты вяргіні,

Махрацца вясёлкаю астры,

Павоі ўзняліся ў вышыні,

Нібыта ў палацах пілястры.

Ды гэтая пышная квецень –

Штрышок развітальны прыроды

Ці мо напамінак аб леце?

Пусцеюць сады і гароды...

І птушкі сабраліся ў вырай,

І лісцейка з дрэў ападае.

І восень, з усмешкаю шчырай,

Апошнім цяплом нас вітае.

* * *

Восень ціха вальсуе
З маёй адзінотай
Пад акорды няўцешнай
Жураўлінай тугі.

Ахінаючы сэрца
Нясцерпнай самотай,
Запаўняе трывогай
Душы берагі.

І пякучая горыч
Пары развітальнай,
І гаючая слодыч
Загадкавых дзён –

Раствараюцца ў моры
І гукаў, і фарбаў,
І ляцяць светлай мрояй
Вятрам наўздагон.

* * *

Бурштынам яркім
       восень разлілася,
Хоць у душы маёй
       буяе бэз.
Ды музыка
       (адкуль яна ўзялася?!)
Даруе развітальны
       паланез.

Ляцяць у бездань вечнасці
       хвілінкі...
Паўсюль шугае
       восеньскі пажар,
І летуценна кружаць
       павуцінкі,
Кранаючы пяшчотна
       вейкі, твар.

І той пажар
       і паланеза гукі,
І залатых манетак
       перазвон,
Што мне бярозка сыпле
       прама ў рукі –
Нібыта казка,
       ці чароўны сон.

* * *

Кляновым пажарам
       палае, гарыць наваколле.
Пара залатая настала –
       за вокнамі восень.
Балюе, святкуе,
       адчуўшы свой час і раздолле,
І ціха люляе
       нябёсаў празрыстую просінь.

Такой прыгажосці
       даўно ўжо не бачыла вока!..
У колернай гаме –
       чырвоны, аранжавы, жоўты...
І недзе ў вышынях,
       далёка, далёка, далёка,
Яднаюцца ноткі
       натхнення майго і самоты.

* * *

Іду паціху паркам… Пад нагамі

Пушысты, жоўты з чырванню, дыван.

Навокал дрэвы стромкія радамі,

А ў небе птушак доўгі караван.

Захоплена зноў восеньскім настроем,

Каторы раз ужо, каторы год…

І думкі, як і лісьце, кружаць роем,

Заводзячы ўспамінаў карагод.

Суладна ўсё, спакойна і камфортна

(А можа й быць і начай не магло?)

І на душы надзіва бесклапотна,